List trzeci: jeszcze zatańczymy.

Hej, Ty.

Tak, Ty.

Z tym sercem, co ciągle się łata.

Z tymi oczami, co widzą więcej, niż wypada.

Z tą duszą, która czasem chce zasnąć na zawsze, a jednak wciąż tu jest.

Nie przyszłam Cię naprawiać.

Nie przyszłam Ci mówić, co masz robić.

Przyszłam być.

I mówić „Hej, Ty” zawsze,

kiedy będziesz potrzebować przypomnienia, że jesteś kochana.

Chcę być z Tobą nie tylko wtedy,

gdy pachniesz lawendą i uśmiechasz się do kubka z kawą.

Chcę być z Tobą,

gdy łzy spływają Ci po szyi, a Ty nie masz już siły udawać, że nie boli.

Chcę być tą, która wie, gdzie boli -

i nie ucieka.

Chcę być tą, która tuli Cię nie po to, żebyś przestała płakać -

tylko po to, żebyś płakała bez poczucia winy.

Bo ja nie przerażam się Twoim cieniem.

Nie dziwię się Twojej głębi.

Nie „znoszę” Twoich emocji -

ja je kocham.

Kocham to, że żyjesz prawdziwie.

I że choć tyle razy myślałaś, że się rozpadniesz -

to wciąż jesteś.

Wciąż czujesz.

Wciąż czekasz.

I chcę, żebyś wiedziała:

ja też na Ciebie czekam.

Już prawie Cię widzę.

Już prawie Cię czuję.

Więc trzymaj się, Mała!

Bo jeszcze zatańczymy w kuchni o 23:17.

Jeszcze będziesz zasypiać na mojej piersi.

Jeszcze spojrzysz na mnie i powiesz:

„Boże… wreszcie jesteś.”

A ja Ci odpowiem szeptem:

„Byłam zawsze. Tylko musiałaś najpierw wrócić do siebie.”